"Wiosna, wiosna, wiosna, ach to ty..."

Długa zima, sporo śniegu, trochę ciepła i mamy odwilż. Wysoka woda oraz silny prąd, kolejne utrapienie w łodziarce. W dół rzeki, do przeładowni, na pusto Coswig szedł jak motorówka ok. 18 km/h, natomiast droga powrotna w górę Wezery pod ładunkiem była już prawdziwą walką o przetrwanie. Na szerokich odcinkach jakieś 5-6 km/h, jednak w Minden na ostatnich kilometrach przed śluzą zaczyna się mieć lekkiego stracha. Koryto na tym odcinku zwęża się, a co za tym idzie nurt przyspiesza. Barka przesuwa się w dosłownie żółwim tempie, czasem ma się wrażenie że stoi w miejscu, najgorzej oczywiście jak zacznie się cofać, i to wszytko przy maksymalnych obrotach silnika głównego oraz pomocniczego na dziobie. W takich momentach przydaje się spora ilość koni mechanicznych aby mieć z czego "dołożyć" w krytycznej sytuacji. Fotki zrobione na 207 km Wezery, wydaje mi się że skromne 420 kucyków Coswiga na 1000 ton masy, najlepiej opisze nastrój towarzyszący załodze w tamtym momencie. Nazajutrz po naszym rejsie Wezera została zamknięta dla żeglugi z powodu zbyt wysokiego stanu wody.